Terug naar De Pen

De pen van Esther Hinderks

Mijn familie heeft een Crescendo-verleden en zodoende werd Crescendo mij thuis met de paplepel ingegoten. Op woensdagavond ging ik vroeger vaak met mijn moeder mee naar de repetities van de drumband in de Jozefzaal. Ik vond het altijd geweldig.
Op 1 juli 1983, ik was toen 10 jaar, ben ik lid geworden van de majorettes. Oefenen op de maandag in de Jozefzaal, ik vond het ontzettend leuk met alle meiden. Mijn eerste optreden als majorette was het inhalen van de boot van het Rode Kruis bij de Rijn.
Maar ja op een gegeven moment word je daar te oud voor. Ik heb toen nog een blauwe maandag pijperfluit gespeeld. Of geprobeerd te spelen, want noten lezen is niet mijn sterkte kant (en dan druk ik mij nog voorzichtig uit). Dit was niet mijn ding, maar gelukkig bleek ik wel een talent op de lyra te zijn. Tenminste als de nootjes voor mij onder de muziek werden geschreven, dan kon ik de rest op gehoor. En daar is helaas geen verbetering in gekomen, want zo leer ik de muziek nog steeds.
Het was altijd ontzettend lachen bij de lyra’s met Tine Voorduin en Nel Hageman. Mooie tijd, maar ook nu hebben we een mooi cluppie mensen bij de drumband. Ik ga er iedere woensdag met veel plezier naartoe.
In 1999 ben ik in het bestuur gekomen en heb ik de plaats van Peter van den Burg overgenomen als secretaris. Dat was een hele uitdaging, want Peter had alles prima op orde. Maar gelukkig ging het mij ook goed af en zit ik nu 16 jaar later nog steeds in het bestuur….. Het werk van nu verschilt zeker van de dingen die in 1999 bij het werk van de secretaris behoorden. Alles gaat nu veel sneller, met een muisklik is een mailtje verstuurd naar alle leden (nou ja op 1 na dan ..hihi). Vroeger moest je alles kopiëren en uitdelen en als er een aanvraag voor een optreden was waarop men snel een antwoord wilde, dan moest je iedereen opbellen.
Ik doe het bestuurswerk nog steeds met veel plezier, ik hou ervan om dingen te regelen en me overal mee te bemoeien. Lastig vind ik het als dingen niet lekker lopen, als er misverstanden zijn of onenigheid is. Dan lig ik echt wel eens een nachtje wakker. Maar gelukkig hebben we een fijne club mensen en komt alles altijd wel weer op zijn pootjes terecht.
Je kunt echt wel zeggen dat Crescendo mijn lust en mijn leven is en ik ga elke woensdag met veel plezier naar de repetitie. Ik heb ook vele leuke dingen meegemaakt zoals de uitwisselingen met Banda de Musica uit Tauste (Spanje). De ene Spanjaard was nog knapper dan de andere, een geweldig leuke tijd was dat. Maar ook alle uitvoeringen en ledenvergaderingen en de geweldige optredens in vele uithoeken, in de hitte, in de kou maar gelukkig niet vaak in de regen.
Helaas is het mij niet gelukt om mijn Crescendo-liefde over de brengen op mijn man en kinderen. Die hebben weer andere hobby’s, haha.
Ik op mijn beurt geef de Pen door aan Tessa de Boer. Zij is dit jaar 5 jaar lid van de majorettes en zij komt ook uit een echte Crescendo familie.